Er bestaat een kans dat door alle maatregelen in verband met het coronavirus ik misschien iets te lang aan huis gekluisterd ben. Dat zou kunnen verklaren waarom ik SpongeBob SquarePants analyseer.
Bron: Encyclopedia SpongeBobia.
Hadden de makers in 1999 kunnen bedenken dat de tekenfilmserie zo populair zou kunnen worden? Inmiddels zijn er zeker 272 afleveringen uitgezonden. Ook zijn er een aantal films gemaakt over het bijzondere leven van deze gele spons.
Kennen we niet allemaal het verhaal van deze SpongeBob? Hij woont in een ananas diep in de zee. Om precies te zijn in Bikinibroek (Bikini Bottom). Altijd gekleed in een bruine broek, wit overhemd, rode stropdas en niet te vergeten: witte sokken met blauwe strepen, waarover hij zwarte lakschoenen heeft aangetrokken. Stylish dus.
Bron: Wikipedia.
Voor de een is SpongeBob een waar feest, voor de ander een ware gruwel. Het levert voor mij voornamelijk vragen op. Niet eens een vraag of een spons kan praten of niet. Ook niet over zijn beste vriend, Patrick (zeester), die kan praten en nu niet bepaald gezegend is met de gift van logisch of normaal denkvermogen. Je kunt die vraag overigens ook stellen over SpongeBob zelf. Goed, dat zie ik dan even door de vingers.
Vanmiddag zat mijn dochter naar een van de afleveringen te kijken, waarin men op de vlucht was voor een aantal gevaarlijke zee wormen (het konden ook zeeslagen zijn), die zich gedroegen als een stel wolven. Gelukkig konden ze ontsnappen. Met ze bedoel ik naast SpongeBob en Patrick natuurlijk Sandy Wang (eekhoorn), Eugene H. Krabs (krab) en Gerrit de Slak. Dit laatste dier heeft alle kenmerken van een huiskat. Behalve zijn uiterlijk dan. Dat komt inderdaad overeen met een (zee)slak. Een slak dus.
Omdat ze het koud hadden – het had tenslotte gesneeuwd – stookten ze een vuurtje. Onder normale omstandigheden is daar niets mis mee. Dat doen mensen wel vaker. Alleen zijn dit geen mensen. Bovendien wonen ze gewoon onder water. Voor zover ik weet kan je daar geen vuurtjes stoken. Ook sneeuwt het niet onder water. Tenzij ik iets heb gemist.
Zo ben je dus al bijna vierhonderd woorden verder en komt tot de conclusie dat het wel een apart soort wereld moet zijn, daar op de bodem van de zee.
Had ik overigens al vermeld dat Eugene H. Krabs, de eigenaar van de Krokante Krab, voorstander is van kannibalisme? Wat laat de beste man in zijn restaurant verkopen? Juist, krabburgers. Al is natuurlijk niet bekend wat het precieze recept is van deze befaamde burger. Te oordelen naar de naam zou je aan kunnen nemen dat er krabben in verwerkt zijn. Dat is aannemelijk, omdat er voorheen in het gebouw waarin het restaurant gevestigd is een bejaardenhuis te vinden was.
Dat is overigens nog niet het meest rare aan deze heer Krabs. Zijn dochter, Parel, is een potvis. Potvis. Relaties tussen krabben en potvissen zijn schijnbaar normaal. Net zoals relaties tussen beveiligingscamera’s – die later computers kunnen worden – en plankton trouwens ook (de relatie tussen Karen en Sheldon J. Plankton).
Dan is er nog Octo. Een octopus met zes tentakels, waarvan twee armen en vier benen. Tellen is lastig.
Zo ben je inmiddels bijna zeshonderd woorden verder met je analyse over SpongeBob SquarePants. De vraag is overigens waarom het niet gewoon Sponge Bob Square Pants is. Maar ja, zo zijn er genoeg vragen te bedenken over deze tekenfilmserie. Te veel om op te noemen en dat zou ik eigenlijk ook niet moeten doen. Ik heb te lang binnen gezeten, dat is duidelijk. De eerstvolgende analyse of recensie die ik schrijf moest maar eens gaan over iets meer serieus…
Suggesties?
